Even de weg kwijt.
Ik kan het niet anders onder woorden brengen. Het nieuws, aanvankelijk had ik dat wat te nuchter bezien. Daarna heb ik de ernst ervan erkent en gevoeld. Pas nu we dit meemaken merken wat dit met ons doet. De een schiet direct in de doe-modus. De ander laat zich er even door lamslaan. Ouders zitten thuis met hun kroost met huiswerk, zelf hebben zij thuiswerk en eten en drinken komen ook niet vanzelf in de koelkas., En vergeet het bijhouden van stof en vuil wegwerken niet. Steeds op elkaars lip. Dat vraagt ook een aanpassingsperiode. Halleluja! Laten we lief zijn, en hiervoor tijd nemen. Juist ook voor onszelf
De eerste week had ik andere zorgen,
pas afgelopen week sloot ik me aan bij de verbazing van wat ons overkwam. Bij de grote groep thuiswerkers, bij de zzp-ers die even geen opdrachten zagen komen en bij de mensen die van het kastje naar de muur liepen en niets uit hun handen kregen, tot grote ergernis van zichzelf.
Maandag kreeg ik de tip om mijn gevoel, mijn daden en stappen die ik maakte te gaan tekenen. Dat gaf rust, structuur en inzicht.
Nog heel dichtbij deze eerste week,
zoals zoiets kan verlopen. In de loop van de week gelukkig veel geskyped en gezoomd. Vrijdag had ik de eerste orientatie- Zoom op een eventueel nieuwe richtingskans .Ik ben vol goede moed voor volgende week. Afspraken met mensen staan ingepland. Heel benieuwd wat dat gaat worden.